می نویسم از همیشه تلخ تر
قصه آن غصه دیروز را
قصه بی حرمتی های یزید
قصه تکراری امروز را
می نویسم روی برگ خاطرات
غصه های مردم جانسوز را
توی دفتر های خود حک می کنم
بی مروت ناسپاسی تا کجا؟!
می نویسم با سلاح خون خود
ما نگهبانان عصر انقلاب
ریشه کن خواهیم کرد این عامل
چون شکاف و رخنه بر اسلام ناب
می نویسم با دلی پر درد زین
فاجعه با رنگی از خون حسین
گریه ها کردیم و خشکید اشکمان
می کنیم شیون به جای هر دو عین
می نویسم از همیشه تلخ تر
قصه آن ساقی لب تشنگان
یا سر از تن جدای شاه دین
قصه خون بار آن روز زمان
نهج البلاغه بخوان و بدان از کیست وصف اوصاف و حال پارسایان چیست
آن وصف زیبای از کلام امام(ع) که کرد تأثیر بر دل وجان همام
فضل و برتری متقیان بشنو و سعی کن و همچو آنان شو
با درستی گفتار وبا میانه روی ظاهر وباطنت در تواضع ،فروتنی
چشم پوشیده ازحرام خدا سود جسته ز گوش به راه هدی
در بلا و مصیبت فراخ جان مایل ثواب و از عذاب ترسان
گر نبود حکمت قضا و قدر چشم بر هم زدنی شده پرپر
خالق خویش را بزرگ و کبیر هر چه جز اوست را حقیر و صغیر
خویش را غرق در بهشت دیده آتش عذاب را هم چشیده
غم درون سینه هاشان کند عبور شر ندارند و از فریب دنیا دور
لاغرند و نحیف بی نیاز به کس که خداوند است برای آنان بس
پاک و صاف است نفس و جانهاشان پر شکیب اند در دنیا شان
چونکه دارند فراخی جاودانه انتظاری ندارند از زمانه
نه اسیر کس اند و دنیایی جان فدا کرده در پی عقبی یی
شب و قرآن و راز و نیاز خواندن آیات با سوز و گداز
و عجین گشته اند با قرآن هر کجا مژده داده بر اینان
قلب خود را سپرده اند به خدا موقع وعده عذاب و خفی
خم شده قد وقامت آنها پیش پروردگارشان زیبا
گریه هاشان قرین بر اصرار پی کسب آزادی ازیار
بردبارند و دانشمند هر یک در نکو کاری و تقوا یِک یِک
لاغرند آنچنان که همچون تیر پیش چشم غریبه ها هم پیر
همه گویند سرجانیست عقلشان نیست آری رفته هوش از سرشان
چون حریص اند اندر نیکی عمل خویش را بینند کَمَکی
چویش را متّهم کنند چون دانند از عمل ها و کردار خویش ترسانند
وقتی از خوبی و پاکی آنها گفته می شود گریزانند
طلب عفو از خدا خواهند پی کسب بهتر ایمانند
پی کار دین توانمندند قاطع اند و به فکر آینده اند
با یقین اند و طماع اند پی کسب اند و دانش زا اند
علم با حلم و بردباری وقتی دارا اند هم اقتصادی
عابد با خشوع و خضوع و یه رنگ موقع نداری نیز پاک و قشنگ
وقت سختی صبورند و شکور پی کسب حلال و با صد شور
با تلاش سمت را ه اله از طمع و آز به دور اند و گناه
نفس را وقت بد خواهی اش کشته چشم او ز نور حق روشن گشته
به چیزهای رفته بی میل واثر دانشی درگروعلم وسخنی درگروعمل
آرزوهای کوتاه و لغزش کم دل خاشع؛نفس قانع هم
خوردن ی کم و کارهایی آسان حافظ دین و میل را درمان
خشم را خوابانده در خود و امید دارد هرکس به خیر او که رسید
شر او را کسی ندیده و او ضامن خیر و خوبی است و نکو
بین آنها که از خدای جداند پرهیزکاران یاد حق و خداند
اهل بخشش و جود،سخا و عطا با همان ها که کرده اند خطا
اهل رفت آمدند و رحمت و خیر زشت گویی نمی کنند بر غیر
با کلامی گرم و نرم و کاری خوب و زیبا و حتی عالی
که همه دیده اند و می بینند خیر آنها چو هر کسی چینند
بار دیگر امام می گوید متقی امر شر نمی روید
او سپاس گذار است و بگم که در حق کس نکرده ستم
به دلیل علاقه اش به کسی نکند اشتباه و گناه حق کسی
قبل آنکه کسی بیاید و حرف بر ضرر یا زیان او کند صرف
خود او اعتراف خواهد کرد قبل از آنکه با کس کند نبرد
او امانت دار محبوبی است حافظ و نگهبان دلسوزی است
او کسی را به بد صدا نزند و زیانی به همسایه ها نشود
وقت اندوه و ناراحتی شخص پرهیزکار نمی کند شادی
سمت باطل هرگز او نرود پای از مرز حق برون ننهد
خامشی او برایش سود خنده اش هم آهسته خواهد بود
صبور است تا ستم می بیند توسط خدای انتقام می گیرد
نفسش از او در عذاب است وسختی بقیه از او در آسایش و راحتی
در رنج افتاده بابت آخرتش ومردم آسوده ند از بابتش
ازهرکه دوری کندبه خاطر پاکی به هرکه نزدیکی کندبه خاطرنیکی
دوری کردنش بدون نخوت نزدیکی اش بی مکر و با اخوت
چون سخن به اینجا رساند امیر جان نماند در دل همامش سیر
ما هم امروز سعی خواهیم کرد متّقی باشیم همچون مرد
دوست دارم شبیه او باشم دیر نشده هنوز و حالاشم
قدم نه در راه اگر مردی که دوا می کند تقوا هر دردی
بس که گفته اند و نا شنیده ایم هی فقط به دنبال ایده ایم
به خدا می سپارم شما ها را دعا کنید آدم شیم ما را
ای علی از 4 چیز پیش از رسیدن 4 چیز استفاده کن:از جوانی قبل از پیری ، از تندرستی قبل از بیماری ، از توانگری قبل از تهی دستی و از زندگی قبل از مرگ.
قنوت می کنم و با دعای ام یجیب
ترا برای خودم استخاره می گیرم
همیشه خوب می شود حتّی اگر بد شد
دوباره و دوباره و دوباره می گیرم
خدای من به خاطر تمام خوبی هات
برای عرض تشکر شماره می گیرم
زمین چه جای قشنگی است با تو زیبا تر
تمام روز و شبم را نظاره می گیرم
رکوع و سجده تشهد سلام را از حفظ
و از معلم این بارم ستاره می گیرم
تو حکیمی تو علیمی همیشه می دانم
که دانشم را ز شما اجاره می گیرم
قبول کن بندگی ام را به نام شما
برای بندگی ام گوشواره می گیرم
دل تو می خواند ولی صدا نمی کند مرا
دلم گرفته کاشکی رها کند دل تو را
چه قدر پاکی و زلال که عشق صید می کنی
مرا مثال عاشقی به سینه قید می کنی
هوا شدی پریدی و پرنده شد نگاه من
به خاطر وجود خاک سپیده زد پگاه من
و پیکرت که جای ماند درون سینه زمین
و حیدرت که پا گرفت و مادرت که شد غمین
و من شدم یکی دو روز مریض خاطرت ؛ چرا؟!
- به خاطر من آمدی؟! - فقط به خاطر خدا
و کاش از ازل کسی شبیه من یکی نبود
و کاش عشق بود و کس برای عاشقی نبود
شهادت امام زین العابدین و شهید آیت الله دستغیب را به عموم شیعیان تسلیت عرض می کنم.
سلام علیکم
بهار که می شه آدما هم دوست دارن تو زندگی شون تغییر تحولی رخ بده ولی این تغییر و تحول شکل نمی گیره مگه اینکه خودمون اون رو ایجاد کنیم.حالا این تغییرات می تونه ظاهری باشه یا باطنی.
تو بهار زندگی یه سری از افراد شکفته میشن.یه سری همون اول بهار عمرشون به شکوفایی قد نمیده.یه سری هم که قبلاً شکفته شدن وسیله ای می شن برای شکوفایی تازه به دوران رسیده ها.درست مثل شاخه های یه درخت همیشه بهار.کوچیکترها به بزرگترها امیدواری میدن و بزرگترها تجربیاتشون رو در اختیار کوچکترها می ذارن.
تابستون که می شه هنوز واسه خیلی ها بهاره.اما یه سری از آدما دارن یه زندگی تابستونی و گرم گرم گرم رو شکل میدن.با شکوفایی تازه به دوران رسیده ها انگار محبت ها اون قدر زیاد شده و خورشید زندگی شون تابان تر شده که زندگی شون رو سرشار از گرمی و محبت کرده.
پاییز که می شه هنوز واسه بعضی ها بهاره؛واسه بعضی ها تابستونه اما واسه یه عده پاییز شروع شده.پاییز مغرور.فصلی که برگ های شکوفا شده یکی یکی زرد،نارنجی،قرمز وحتی قهوه ای می شن و می افتن و کم کم زندگی شون به پایان می رسه.یه سری هم اگر چه رو شاخه های درخت می مونن اما خشکیده،غم زده و دلگیرند.انگار نتونستن با مشکلات و با عمرشون مقابله کنن و قبل از اینکه زمستون زندگی شون فرابرسه عمرشون رو به شما دادن.شایدم از گرمی و محبت زیادی تابستونشون بوده که...
زمستون که می شه هنوز واسه بعضی ها بهاره،واسه بعضی ها تابستونه،واسه بعضی ها پاییزه و یه سری هم دارن زمستون زندگی شون رو سپری می کنن.سرد سرد سرد.مسلما با از دست رفتن شکوفایی ها و سرد شدن اون فضای گرم و صمیمی زندگی چندان دلچسب نیست.اینجاست که خواب به سراغ آدما میاد و اونا رو از زندگیشون غافل می کنه تا بهاری دوباره.البته اگر بهاری در کار باشه...
اما ما آدمیم نه درخت،نه غریزه خدادادی طبیعت،نه... . ما خودمون می تونیم انتخاب کنیم که در چه فصلی از سالمون می خوایم زندگی مون رو سپری کنیم.میخوایم بهاری باشیم،تابستونی،پاییزی یا زمستونی.البته همه اینها کنار هم دیگه زندگی آدمو قشنگ ومعنادار می کنه ولی به شرطی که همه شون به اندازه باشن.مدتی بهاری نباشیم و با یه اتفاق بدون اینکه گرمای زندگی رو احساس کنیم سردی و یأس همه وجودمون رو بگیره و ما رو نسبت به دنیا و زندگی مون بدبین کنه.این وسط با قسمت دیگه نمی شه کاری کرد.اما تا حدودی جمع و ضرب و منهای زندگی که دست خودمونه.یه جا می تونیم کم کنیم،یه جا تونستیم ضرب کنیم،یه جا خواستیم جمع کنیم یاحتی تقسیم کنیم.
با این حال من عاشق پاییزم.خیلی قشنگه.اما امیدوارم زندگی تون «بتپز» باشه یعنی بهاری،تابستونی،پاییزی،زمستونی.چی می خواستم بگم چی گفتم!!
باز هم جمعه گذشت
تو از این کوچه گذشتی
ساعت از نیمه گذشت و
من نیز
به همین سادگی از سادگی ام می گویم:
که ترا گم کردم
سر وقت آمده بودی اما...
من غافل ، این قدر
به خودم بد کردم
که تو رفتی
تو گذشتی و من از بد قولیم
ز تو دلگیر شدم
جمعه ها می آیند
جمعه ها جمعند این جا همگی
تو ولی تنهایی
تو غریبی آری
و هنوزم پی یک ،دو،سه نفر می گردی
راستی...تا به امروز کسی هم شده است
با تو یکرنگ شود
چند تا...
چند تا یار گرفتی آقا؟!!
313 ات جور شده...؟!!
من که می دانم باز
لایق دیدن رویت
تا ابد هم که بمانم ...نه..
..نخواهم بود
من که میدانم
...این جا
بین ما آدم ها
که مسلمانی را دم زده ایم
کسی تسلیم خودش هم نشده
شایدم من هستم...
من...فقط من هستم...
که به رنگ توحید
مثل یک پرچم سبز
روی خاکی،
یا به میخی روی دیوار بلند
...فقط حک شده ام
من فقط حک شده ام
آقاجان...
دوستت دارم باز
تو فقط مثل هوا
یا شبیه دریا...
من خود شیفته را هم موجی...
حرکتی یا تنشی
جنبشی مثل قیام
نه به سبزی علف
نه به سرخی زمین
تو به پاکی همان دل...
دل دریایی پر اندوهت
کن پر از دانش و بینش
پر فهم
پر از دلتنگی
منتظر کن ما را
منتظر کن ما را
جمعه یا شنبه ندارد آقا
توبیایی همه جا هم اگر آدینه نبود
ما همه می گوییم
زین سپس جمعه ما امروز است
زین سپس جمعه ما امروز است
زین سپس جمعه ما امروز است...
سومین جمعه آذر ماه 1391 - 77
او نمی بیند ولی انگار قشنگ تر از همه ما با خدای خویش سخن می گوید.
چه می گویم؟!
مگر خدا را با چشم سر می توان دید؟
اگر چه با دیدن این همه نعمت ها میتوان به قدرت حق پی برد.
امّا...
او بدون نیاز به دیدن این همه زیبایی ها خدا را می بیند.
نمی دانم؛
امّا دلم روشن است.
روشن مثل همه ی روشن دلان عزیز.
نسبت به اینکه او روزی در همین نزدیکی خواهد دید.
روزی که شاید آن روز ..من و تو نببینیم.
روزی که شاید به خاطر ناسپاسی هایمان کورتر از هر نابینایی محشور شویم.
روزی که شاید همین امروز باشد.
روزی که شاید...
تو چه می دانی؟!
شاید همین الان ، دیگر نتوانستی ببینی.
پس بیا به حرمت آن خدای مهربانی که این چشمان زیبا را رایگان در اختیارمان نهاده؛
بهتر از هر آنچه که داریم و خواهیم داشت؛
بهتر از هر آنچه که بابتش پول داده ایم
و مراقبیم مبادا بلایی سرش بیاید؛
مراقب چشم هایمان باشیم.
به حرمت بندگی خویش
و خدایی یکتا خالق روزگار
و این حدیث زیبا را در نظر داشته با شیم که
امام کاظم علیه السلام فرموده اند:
"چشم ها ناسپاس ترین اعضای بدن اند؛
آنان را به پر خوابی عادت ندهیم"
و ما چه میدانیم پر خوابی یعنی چه؟
شاید یعنی در غفلت به سر می بریم
شاید یعنی با وجود دیدن این همه نعمت آن گونه که باید شکر نمی کنیم.
شاید یعنی اصلا نمی بینیمشان.
شاید یعنی...
خدایا به ما بصیرت و بینشی زیبا ارزانی دار
آمین یا رب العالمین
مهدی جان!
این جمعه نیز گذشت و تو انتظارم را پایان ندادی.
اشکهایم جاری شدند و حسرت دیدارت در رخسارم نمایان شد.ولی دریغ از آمدنت.
دستانم از سر التماس های بی شمار به لرزه افتادند و قلبم تند تر از همیشه می تپد و انتظارش سر آمده.
شاید وقتی می آیی که دیگر نه دستانم توان لرزیدن و نه قلبم توان تپیدن داشته باشد.
هر چه گناه کرده بودم با قطره های اشک و شبنم چشمانم پاک شدند ولی نیامدی.
در نمازهایم،در قنوت هایم و در تشهدو سلامم همیشه گفته و می گویم که :
اللهم عجل لولیک الفرج
هرچه از پروردگار عالم خواسته ام عطا کرده اما در آرزوی استجابت این دعای همیشگی مانده ام.
می دانم که تو نیز انتظار می کشی.
امیدوارم که انتظار به موعدش نزدیک تر گردد.
مطمئناً فردا خواهی آمد...
میخواهم امشب خوابهایم را
معنی کنم با بودنت معکوس
حتی نمی آیی به خوابم کاش
راحت شوم از این همه کابوس
من آمدم امّا نه با رویا
من آمدم امّا نه با کابوس
من آمدم با جان و دل من...من
من آمدم.. من آمدم پابوس
امروز فهمیدم دلم تنگ است
تنها برای نام مشهد،طوس
امروز فهمیدم که می خواهم
باشم غریب و با همه مأنوس
فردا اگر قسمت شد آنجایم
امّا اگر قسمت نشد افسوس
این جاده تاریک است و من تنها
در دست هایم گرچه یک فانوس
دلها همه سوی تو در پرواز
زیبا تر از پرهای یک طاووس
پر می کشند و از شفای خویش
حتی نگردند لحظه ای مأیوس
دیروز هم آخر دلم واشد
تا کردم آن گلدسته ها را بوس
امروز هم من در ضریحت اشک
می ریزم امّا... باز هم افسوس
