او نمی بیند ولی انگار قشنگ تر از همه ما با خدای خویش سخن می گوید.
چه می گویم؟!
مگر خدا را با چشم سر می توان دید؟
اگر چه با دیدن این همه نعمت ها میتوان به قدرت حق پی برد.
امّا...
او بدون نیاز به دیدن این همه زیبایی ها خدا را می بیند.
نمی دانم؛
امّا دلم روشن است.
روشن مثل همه ی روشن دلان عزیز.
نسبت به اینکه او روزی در همین نزدیکی خواهد دید.
روزی که شاید آن روز ..من و تو نببینیم.
روزی که شاید به خاطر ناسپاسی هایمان کورتر از هر نابینایی محشور شویم.
روزی که شاید همین امروز باشد.
روزی که شاید...
تو چه می دانی؟!
شاید همین الان ، دیگر نتوانستی ببینی.
پس بیا به حرمت آن خدای مهربانی که این چشمان زیبا را رایگان در اختیارمان نهاده؛
بهتر از هر آنچه که داریم و خواهیم داشت؛
بهتر از هر آنچه که بابتش پول داده ایم
و مراقبیم مبادا بلایی سرش بیاید؛
مراقب چشم هایمان باشیم.
به حرمت بندگی خویش
و خدایی یکتا خالق روزگار
و این حدیث زیبا را در نظر داشته با شیم که
امام کاظم علیه السلام فرموده اند:
"چشم ها ناسپاس ترین اعضای بدن اند؛
آنان را به پر خوابی عادت ندهیم"
و ما چه میدانیم پر خوابی یعنی چه؟
شاید یعنی در غفلت به سر می بریم
شاید یعنی با وجود دیدن این همه نعمت آن گونه که باید شکر نمی کنیم.
شاید یعنی اصلا نمی بینیمشان.
شاید یعنی...
خدایا به ما بصیرت و بینشی زیبا ارزانی دار
آمین یا رب العالمین